Onderstaande tekst is een licht geëditeerde vorm van het antwoord dat burgemeester Johan Van Durme stuurde naar een burger die vroeg om zijn input over een blogpost van meerdemocratie.be. Dit is een vzw die ijvert voor meer zeggenschap voor burgers in maatschappij en politiek. Dit is de link naar de blogpost: Is er een verband tussen virocratie en een particratie?
Democratie is het bijzonderste in onze maatschappij voor (v)rede, geluk en voorspoed. Zeker in moeilijke tijden…
Op die manier wordt het uiterst links communisme of de rechtse dictatuur die dicht bij elkaar liggen vermeden voor onze (klein)kinderen en toekomstige maatschappij. Ik ben een echte CDenV-er — de beweging.net — omdat deze partij precies in het moeilijke midden staat.
Een democratie heeft mensen nodig. Goede bestuurders met hun fouten en goede eigenschappen. De goede eigenschappen moeten kunnen versterkt worden en hun fouten gecorrigeerd door diezelfde democratische instellingen. Scheiding der machten, controle, overleg , vrijheid van meningsuiting, …
Uiteindelijk moet er wel beslist en bestuurd worden. “Voor iedereen goed doen” lukt nooit maar goed doen voor de maatschappij is niet gelijk aan goed doen voor iedere burger en ingaan op iedere vraag.
Deze beweging “meer democratie “ is soms teveel je eigen waardevolle mening verkondigen, dan teleurgesteld aan de zijkant zitten als het niet lukt en nog hardere taal spreken. Als bestuurder kan en mag je nooit opgeven. Ik zal niet opgeven!
Johan Van Durme, burgemeester van Oosterzele
De laatste 10 jaar is het veel harder geworden
Verantwoord besturen en de mensen geen blaasjes wijsmaken wordt steeds moeilijker. Er zijn de sociale media, fysieke bedreigingen, scheldpartijen, … zelfs letterlijk aangevallen worden…. Geen respect voor politie(k).
Meer populisten die de mensen zeer graag geloven. Daar heb ik schrik van, voor mijn (klein)kinderen.
Ik ben soms bang van de mondige burger die het niet zo vriendelijk meer zegt. Ik hou van mensen met gezond verstand dat leidt tot (v)rede zoals jullie. De nuance, de rede ebben weg. Eenvoudige, onhaalbare slogans nemen toe.
De verzuring stijgt ieder jaar en de dijken van de rede, nuance, juiste kennis, luisteren naar elkaar , dialoog en overleg staan onder druk.
Belasting, integratie, overheidsstructuren en klimaat zijn en blijven moeilijke thema’s. Maar verdragen en aanvaarden dat een ander, een ander gedacht of idee heeft, wordt steeds moeilijker. Uiteindelijk moeten beiden de beslissing aanvaarden en uitvoeren.
Ook zware problemen zullen een antwoord moeten krijgen in het belang van de toekomst en niet in het belang van de burger van vandaag. Dit zal samen moet gebeuren.
“De pers” draagt hierin als vierde macht ook een grote verantwoordelijkheid. Zij hebben ook commerciële belangen en bijzondere macht. De pers heeft schrik van de burger die ook “journalist op de sociale media” geworden is.
Zelfs beslissen met twee is moeilijk maar lukte wel de voorbije 35 jaar en mijn vrouw heeft veel beslist, geloof me maar….
Wanneer ik hier sta, hier zo, in dit prachtige kerkje van Landskouter, gaan mijn gedachten onmiddellijk uit naar Gustaaf Joos. Toen ik hier in 1987 kwam wonen, was hij hier ‘de’ pastoor. Pastoor??? Euh, excuseer mijn oneerbiedigheid. Zijn aanspreektittel was kanunnik… Je weet wel, die instinker op het spellingsexamen. En, ik leerde de heer kanunnik Joos kennen. Hij hield van de Kerk met GROTE ‘K’, en de Kerk voor de Groten (denk maar aan het euh… het huwelijk al hier in van de heer Lotigiers.), maar bovenal hield hij van zijn kerkje … met kleine ‘k’ . Hij is dan ook, de man die — op welke manier dan ook — er voor gezorgd heeft dat het kerkje geworden is… wat het, voor eeuwig, moest blijven.
Wanneer ik hier sta, beste mensen… hier zo, in dit prachtig kerkje van Landskouter, gaan mijn gedachten nog steeds naar kanunnik Joos. Meer bepaald naar het jaar 1997. Eén van mijn kinderen deed hier zijn plechtige communie. Akkoord, het was nogal een woelige bende vormelingen… En onze kanunnik, had er beter aan gedaan een ‘extra’ verzekering af te afsluiten, vooraleer hij die jongeren in huis haalde…. Ongehoord, ‘die jeugd van toen’.
Dirk Cottyn bij zijn voordracht tijdens “Nieuwjaarswensen”, een organisatie van het Seizoenscafé die poëzie en muziek in de kerk bracht (foto Jean-Pierre Fack)
Ze noemden het kerkkoor zelfs, onbeschaamd als ze waren, ‘de krakende stemmen’. En ook Joos moest tijdens de viering iets gemerkt hebben, spijts zijn hoorapparaat… Hij wou het koortje bijsturen… Maar, toen hij daar nog mee bezig was… Voelde het jonge volkje dat het toezicht was verslapt en… Ja, toen moest hij terug daar gaan ingrijpen. Ik zie het nog gebeuren: Hier het rimpelkoortje… Daar het jonge volkje… En daar de preekstoel. Zie je knobbel onderaan. Daar moest hij onder door… en dat lukte niet zo goed… “BOENK !” Dat was de eerste maal dat ik een ‘GOOD WAVE’, voelde bij de kerkgangers hier in Landskouter… Nog erger??? Ja!!! Toen hij dit kerkje hier uit kwam, werd hij bovendien nog eens aangeklampt door mijn moeder. Ze vroeg hem: “Wat scheelt er hier ? Is dit een communiefeest? Hier wordt niet gelachen, hier wordt niet gezongen… Een feest ??? Tarara…Het lijkt hier wel bisdom Bokrijk ? Enz….” Arme Joos…. Ja, ik ken de bolwassingen van mijn moeder maar al te goed…
Beste mensen, We staan hier dus nog steeds in het kerkje van Landskouter… Het kerkje van ‘Kardinaal’ Joos… Ja, ondertussen had hij een purperen keppeltje gekregen en… nog een paar andere builen opgelopen… maar dat zijn andere verhalen… Voor een ander keer misschien….
Beste mensen, Hier in Landskouter is de Kerk met grote ‘K’ op terugtocht. Wat we overhouden is dit prachtige kerkje, met kleine ‘k’. En beste mensen wie de wettelijke eigenaar ook mag zijn… weet dat dit kerkje er alleen maar was ‘van’ en ‘voor’ de mensen hier in dit kleine Landskouter. En ik vind dat we dat zo moeten houden !
Beste dorpsgenoten, Jullie zullen uit mijn woorden wel gemerkt hebben, dat kanunnik Joos en ik geen echte vrienden waren… Ik neem hiervoor volledig de schuld op mij: Ik drink bier… en hij dronk wijn… en ik rookte sigaretten terwijl hij liever een sigaar kreeg… Onze meningen lagen nu eenmaal decennia ver uit elkaar. Maar toch hadden we een zekere band met elkaar… Don Camillo en Peppone…
Maar monseigneur Joos, vandaag geef ik jou over één iets volmondig gelijk. Het gaat om het volgende: na 25 jaar gemeentefusie werd er in Het Nieuwsblad een reeks aan gewijd. De krant stelde zich de vraag: “Hoe voelen de kleine deelgemeenten zich nu, na 25 jaar fusie?” Jij werd ook geïnterviewd Gustaaf. En in jouw bijdrage toen, monseigneur, vergeleek jij, Landskouter met een… Ik citeer: “Een dormitorium”. Dat was jouw woordje, Latijn natuurlijk, om te zeggen dat men louter nog naar Landskouter kwam om te slapen. Eenmaal de twee kostwinners en de kinderen de sectionele poort achter zich hadden gesloten, kwamen ze niet meer buiten. Landskouter was er alleen nog om te slapen…
Nochtans: toen was er nog een bloeiend verenigingsleven hier. Ik herinner me zelfs de nieuwjaarsrecepties, oorspronkelijk van de Bond van Grote en Jonge Gezinnen. Die waren gratis voor iedereen en met de jaren groeiden die uit, tot uiteindelijk bijna alle verenigingen er aan deel namen.
Toen, waren er nog 8. En Hof ter Beuken, het vroegere dorpscafé, deed ook mee. Zij leverden er toen, gratis, de aperitiefhapjes. Let wel, die recepties gingen toen niet door in het IJzeren Hekken, niet in Hof ter Beuken, maar in de Vrije Basisschool! De huurprijs voor een ganse dag bedroeg toen, omgerekend: 12,50 €…
Eerwaarde heer Joos, Monseigneur, Vorige week, was ik uiteindelijk nog eens in jouw kerkje, naar aanleiding van deze nieuwjaarsreceptie van het Seizoenscafé. Ik liep hier rond, snoof de histories op, en ik legde mijn oor te luisteren aan jouw biechtstoel. Ik dacht: mocht deze biechtstoel kunnen praten mocht hij niet gebonden zijn aan het biechtgeheim, zouden we niet beter begrijpen wat hier allemaal gebeurt achter de schermen in Landskouter?
Toen ik hier kwam wonen in 1987 was er meer … qua publieke ruimte waar mensen elkaar nog konden ontmoeten. Er was toen nog een winkeltje, een voetbalveld en een dorpscafé. Er was het oud gemeenteschooltje met speelplaats voor de kinderen, …er was het oud gemeentehuis… allemaaal openbare ruimte van voor de fusie. Wanneer je vroeger op wandel was in de Rooberg kon je in geval van nood telefoneren want, er stond een telefooncel…. Al dit is stilletjes aan verdwenen, stilletjes aan, terwijl Landskouter sliep… en wat kregen we er voor in de plaats… Op een zeker moment werd zelfs ons stationnetje afgenomen.
Beste mensen van Landskouter, let op wat er nog allemaal staat te gebeuren. De grote uitverkoop is nog niet voorbij. De kerk en pastorij met tuin, een beschermd dorpsgezicht, werd verkaveld. Straks hebben we hier alleen nog maar een mooie waardevolle kerk waar een herbestemming voor gezocht moet worden… Nee, ik wil er geen kruidenierswinkel Gerarda 2.0 van maken… Maar zonder bijhorende pastorij zal dit kerkje onbruikbaar en waardeloos worden…
Beste mensen, Onlangs startte het gemeentebestuur met het initiatief “Koester je plekje”. Wel als er hier één plekje is dat wij hier moeten koesteren, dan is dit ons kerkje, met pastorij en tuin als één geheel En voor dit geheel moeten we een herbestemming zien te vinden, een herbestemming in functie van de inwoners hier. Het mag geen uitverkoop worden om de gemeentekas te spijzen. Er is hier al genoeg verdwenen. Let op mijn woorden, straks verdwijnt hier ook nog onze rode postbus en moeten we volgend jaar naar Oosterzele om onze nieuwjaarsbrief te posten.
Beste dorpsgenoten, wordt wakker! Open jullie ogen en zie wat er gebeurt.
Beste mensen, Landskouter is meer dan een slaapzaal.
